Prolog

Ziemie spowił mrok, a kropelki deszczu odbijały się o parapety domów. Szedł z kapturem naciągniętym na głowę, ręce wsadził w kieszenie. Nie chciał tu być, nienawidził tego świata. Mimo iż miał kontrole nad wszystkim, miał kontrolę nad swoją zemstą. W jego głowie pojawiały się coraz nowsze, plany jak pozbyć się tych, którzy go ukarali. Zesłanie to więzienia na 18 lat to były dla niego katusze. Był sam na świecie, zabijał się, ale nadal żył. To była jego kara. Wolał umrzeć niż tam wrócić. Wiedział, że tym razem będzie on karać. Najlepszym planem było zabicie ukochanych osób, tych którzy mu to zrobili. Będzie ich zabijał powoli w największych męczarniach. Na końcu zabije swojego ojca. Go nienawidził najbardziej. Zawsze był przez niego odtrącany i bity. Tak naprawdę nic mu nie zrobił, a mimo to był przez niego poniżany. Jego matka nic nie robiła, zamykała się w łazience, czy w pokoju kiedy to się działo. Siostra uciekała z domu, zabierając młodsze rodzeństwo ze sobą. Na nich już dokonał wyroku, zabił ich, przynajmniej czworo. Reszta będzie cierpieć, tak jak on wtedy cierpiał. Nie miał serca, nie miał uczuć. Czerpał przyjemność z słuchania czyiś krzyków bólu i patrzenia jak ktoś umierał, najbardziej to lubił jak ktoś umierał dzięki niemu. Nie zamazywał za sobą śladów, chciał budzić w strach wszystkich. W wampirach, wilkołakach, ludziach, czarownikach, we wszystkich. Nie dbał o to, czy ktoś to widział. Nie miał przyjaciół, dziewczyny czy nawet znajomych. Nie ufał nikomu. Nie chciał i nie miał zamiaru. Przyzwyczaił się do bycia sam. Nagle stanął i popatrzył na dom, który był jego celem. Spojrzał w górę i zobaczył dziewczynę, która rozmawiała przez telefon, podskakiwała jakby z radości.
Uśmiechnął się na myśl, że niedługo to szczęście jej zabierze.